Istorija
Preci većine današnjih žitelja na ove prostore stigoše u proleće 1769. godine iz Sentandreja, županija Bekeš. Pri ponovnom naseljevanju oko stosedamdesetoro njih selo je gradilo na obe obale potoka Krivaja (Bačer).
Tokom XVIII i XIX veka na ovo područje se doseljavaju Nemci, Mađari i drugi narodi. Kod Malog Iđoša se 1849. god. odigrala bitka između mađarskih i austrijskih trupa. Posle Drugog svetskog rata, kolonizacijom stanovništva iz Crne Gore i drugih krajeva Jugoslavije formira se novi sastav stanovništva. Selo Sekić tada dobija naziv Lovćenac.
Mali Iđoš leži nasred Bačke, u kotlini brežuljaka Telečka. NJeno većinsko stanovništvo čine Mađari, Srbi. Sa imenom opštine Mali Iđoš prvi put se srećemo 1476. godine bez nevedene županije, kada su ubeležena imanja Marotijevih u Potisju. Dva sela su bila u današnjim atarima Iđoša, sudeći bar po nazivima drugih navedenih mesta. Međutim 14 godina ranije u jednom dokumentu se pominje pusta Heđešthurol (Hegyesthurol). 16. februara 1462. godine na molbu svoje majke kralj Matija Korvin kao ukras Eržebetinom dvoru poklanja sva mesta i puste navedene u dokumentu. Selo se u istorijskim dokumentima pominje do ovog događaja. Međutim unutrašnjost zemljine kore govori nešto drugo. Iskopine iz 1906-1907. govore o dobu seobe naroda Jedna od naših zaostavština iz 1522. godine – gde doduše fali deo koji se odnosi na Iđoš – je harački spisak koji je veoma značajan zapis. Kmetovi Johana Hegešija u selu Devečer (današnji naziv atara severno od Srbobrana), kmetovi Blasiusa Hegešija u selu Beteren (Beter je verovatno deo današnjeg Temerina) su plaćali harač.
Propast kraja počeo je 1514. godine. Ustanak Dože Đerđa osim materijalne štete, konfiskovanja stoke odneo je i neizmerno mnogo ljudskih života. Povrh svega desio se i poraz kod Mohača.
Sulejman i i njegovi veziri su sa svojom vojskom nakon pobede na povrtaku prošli predelom između Dunava i Tise. Institucionalna vladavina turaka započinje nakon pada Budima, 1541. godine. Nakon mohačke pogibelji i selo je opustošeno ali se ne zna tačno kada. Činjenicu o izumiranju sela potvrđuje segedinski turski zapis za porez 1553-54 godine. Ovom zapisu prethodi segedinski ustanak protiv turaka iz 1552. godine. Nakon početničke sreće stanovnici Reske beže u Iđoš ispred turske vojske, gde ih i zatiče popisivanje za porez.
Kasnije u turskim zapisima o porezu Mali Iđoš se pominje u subotičkom pašaluku sa 18 kuća poreznika od 1580. do 1582. godine, Veliki Iđoš sa 17 kuća poreznika 1580. godine i sa 23 kuća poraznika 1590. godine. 1652. godine Iđošani porez plaćaju Ferencu Vešeleniju. 1655. godine kada se sprovodilo darivanje imanja oba Iđoša prelaze u vlasništvo Adama Vešelenija. Oba sela propadaju do kraja XVII veka. 1703. godine obe puste se još pominju kao zaseoci iz turskog doba. Tokom sprovođenja mera vezanih za pogranični pojas, kada se između ostalog zapisuju imanja kamare, oba sela se pominju kao puste. Na jednom dokumentu se nazivaju Kiš Hiđoš i Nagi Higijoš a na drugom Parvohygoš i Magnohygioš. Nedugo zatim kamara daje u zakup atare oba sela degradirana u pustu.
Veliki uticaj za odluku o naseljavanju pusta Mali Iđoš i Veliki Iđoš imao je Antal Kotman 1763. godine. U svom izveštaju o lokacijama, obe puste je obeležio kao pogodne za naseljavanje. Nanovo naseljavanje je vodio Pal Krušper, direktor stočarstva kamare. Ubrzo nakon što je objavio naseljavanje Malog Iđoša, javili su se mađari katolici iz Bekešsentandraša iz županije Bekeš koji su bili voljni da se nasele uz određena prava. Mali Iđoš je 1769. godine direktor stočarstva kamare obeležio kao mesto za došljake. Naseljenici su stigli marta iste godine. Povodom toga 21. mart se od 1994. godine obeležava kao dan sela. Najveći događaj tokom istorije u selu vezuje se za revoluciju 1849. godine. 14. jula mađarska vojska je pod vođstvom Riharda Gujona izvojevala svoju poslednju pobedu nad Jelačićevom vojskom.
Opština je 1771. godine sagradila svetilište, dok je milostivi, Kamara 1788. godine sagradila današnju crkvu. Crkva sagrađena u čast Sv. Ane je dužine 35 m, širine 13 m, toranj je visok 35 m, dok je celokupna površina 526 m². Orgulje koje i dan danas funkcionišu sagradio je Ištvan Kovač, majstor iz Segedina. Crkva je više puta preuređivana. Poslednje preuređenje većih srazmera datira iz 1939. godine. Sporedni oltari i propovedaonica su tada smešteni na mesto gde i danas stoje.
Pored glavnog ima i tri sporedna oltara koji su građeni u pojednostavljenom baroknom stilu. Slika glavnog oltara je delo majstora Josipa Franciska Falkonerija i predstavlja Blaženu Devicu između Sv. Ane i Sv. Joakima. Slika je urađena 1791. godine u Budimu. Slike sporednog oltara su delo Mora Tana, (mađ. Than Mór) (1828—1899) slikara poreklom iz Starog Bečeja, nastale u Pešti 1868. godine. Jedna slika predstavlja Sv. Josifa, tesara iz Nazareta, verenika Device Marije, sa malim Isusom na rukama.
Selo ima: predškolsku ustanovu, osnovnu školu, biblioteku, dom zdravlja. Karijera mnogih pisaca, likovnih umetnika, glumaca, muzičara, novinara potekla je iz ovog sela. Nosioci kulturnih zbivanja je KUD Petefi Šandor. Ime sportskog kluba Eđšeg trenutno predstavljaju fudbaleri, šahisti i rukometašice. Manifestacije koje odišu duhom, a dešavaju se jednom godišnje su: Domboš Fest, Ana dani, i Dani Čepe Imrea. So-Besed (Szó-Beszéd) je lokalni list koji se objavljuje jednom mesečno. Naše vatrogasno društvo je osnovano pre 130 godina. U selu uspešno deluje više civilnih organizacija.
Privreda
U opštini je najrazvijenija poljoprivreda. Od značaja su trgovina i zanatstvo, ugostiteljstvo i lokalni saobraćaj. Na poljoprivrednim zemljištima organizovana su veća lovišta.
Demografija
U naselju Mali Iđoš živi 4298 punoletnih stanovnika, a prosečna starost stanovništva iznosi 40,0 godina (38,0 kod muškaraca i 41,8 kod žena). U naselju ima 2127 domaćinstava, a prosečan broj članova po domaćinstvu je 2,57.
Ovo naselje je uglavnom naseljeno Mađarima (prema popisu iz 2002. godine), a u poslednja tri popisa, primećen je pad u broju stanovnika.
