Prostire se od severnih padina Fruške gore do desne obale Dunava. Prema popisu iz 2011. bilo je 12.273 stanovnika.
Sremska Kamenica pripada gradskoj građevinskoj zoni Novog Sada i to svojim centralnim, ušorenim delom, Donja i Gornja Kamenica, naselje Bocke i Tatarsko brdo, Čardak i Staroiriški put. Ostali delovi Kamenice su uglavnom vikend naselja Paragovo, Popovica, Glavica, Artiljevo, Grigovac.
Ovde se nalaze Crkva Svetog proroka Ilije u Sremskoj Kamenici i Rimokatolička crkva Svetog križa u Sremskoj Kamenici.
Istorija
Istorija je zabeležila da su ovim krajem pre 2.300 godina vladali, gotovo 2 veka, ratoborni Tribali, moćno Ilirsko pleme. Međutim pre 2.100 godina, privučeni lepotom sremskih brežuljaka, livada i šuma, keltsko pleme Skordisci, bolje organizovani i disciplinovaniji, porazili su Tribale i zavladali ovim krajem.
Sto godina kasnije, pre 20 vekova, Skordisci su poraženi od Rimljana, koji su uspostavili vojne logore na desnoj obali Dunava da bi zaštitili severne granice svoje imperije od upada varvara koji su nadirali sa severa, iz močvara i ritova prostrane Panonske nizije. Tako su Rimljani između Petrovaradina i Sremske Kamenice podigli veliki vojni logor i tvrđavu ‘Kuzum’. Kako su u blizini takvih vojnih objekata redovno nicala naselja, koja su rimske legionare snabdevala hranom i ostalim potrepštinama, pretpostavlja se da je još tada na teritoriji Sremske Kamenice postojalo naselje.
Prvi sigurniji podatak o Kamenici, kao naselju, potiče iz prve polovine 13. veka. Ona se tada u darovnici ugarskog kralja Bele IV, koja nosi datum 8. jul 1237. godine, naziva ‘Villa Kamanch’. Tom darovnicom se Sremska Kamenica kao konfiskovani posed daruje manastiru u Ukurdu, koji se tada nazivao Belafons, a danas Petrovaradin.
14. vek i početak 16. veka bili su zlatno doba Sremske Kamenice. Ona se tada pročula kao znamenita podunavska varošica u kojoj su cvetali zanati, trgovina i kultura. U spisima se 1408. godine naziva „civitas seu opidum“ Kamanec, a po podacima iz 1439. godine zove se Kamanec.
Najteže dane u svojoj istoriji, Sremska Kamenica je preživela u Turskom osvajačkom pohodu. Prvi put su Turci naišli 1520. godine kada su razorili mnoga sremska mesta, među kojima i Sremsku Kamenicu. 1526. godine, posle krvavih borbi po Južnoj Ugarskoj pao je u turske ruke i tvrdi Petrovaradin. Tih dana Kamenca je ponovo teško stradala. Turci su je do temelja razorili i popalili. U zapisima koji govore o ovoj propasti mesta, kaže se da su Turci tom prilikom prosuli 7.000 bačvi vina, te je ono po Kamenici teklo kao potok, mestimično dubok do kolena.
Posle turske najezde, drevna Sremska Kamenica je opustela. Na mestu bogate i znamenite varošice, ležale su ruševine i paljevine. Od 1526. godine kada je pala pod tursku vlast, do 1687. Kamanec pripada Varadinskoj nahiji.
Od 1702. godine austrijske vlasti Kamanec, otet od Turaka, nazivaju Kamenic. Posle 25 godina tokom kojih je Kamenicom vladala austrijska Dvorska komora, 1728. godine ona postaje vlasništvo general-barona Ifelina i tako ostaje sve do 1750. kada vlastelinstvo opet menja vlasništvo i prelazi u posed grofa Marcibanjija i njegovog zeta Karačonjija.
Ovde se nalazi Kuća iz 1797. godine u Kamenici (Novi Sad).
Kamenica se brzo razvijala i već 1886. godine postaje opština u sastavu iriškog sreza i takva ostaje sve do 1941. godine.
Od uspostavljanja civilne uprave u krajevima osvojenim od Turaka za vreme Austrougarske monarhije Sremska Kamenica ima svoju opštinu, koja kao takva ostaje sve do 1955. godine, kada je pripojena opštini Petrovaradin pri kojoj je bila svega dve godine, posle čega biva pripojena opštini Novi Sad.
U Sremskoj Kamenici ustaše su odmah otpočele pljačkanje i razvlačenje pokućstva iz oficirskih i podoficirskih stanova. Žandarmerijske škole, iz Englesko-jugoslovenske bolnice za decu tuberkuloznih kostiju, iz mnogobrojnih vila i stanova Srba, Novosađana, rasejanih po kameničkim vinogradima, zatim iz Domaćičke škole Kraljevskog fonda i to u korist tamošnje rimokatoličke župne crkve. Ustaše su otimale i ono malo ponekih stvari, stoke i drugog, srpskim izgnanicima iz bačkih kolonija, koji su se nepreglednim masama pešice preko Fruške Gore, povlačile u pravcu svojih nekadašnjih ognjišta, ostavljajući za sobom, grobove dece, staraca i starica, pomrlih od umora i gladi i zlostavljanja. Oduzimalo se odelo, obuća, i sve do donjeg rublja vojnicima Srbima koji su se vraćali svojim kućama u Bačku i obratno iz Bačke u Srbiju.
U Sremskoj Kamenici propisuju se drakonske kazne za one koji u određenom roku ne skinu ćirilične natpise sa radnji i kuća“. Premazani su svi natpisi pisani ćirilicom na privatnim i javnim zgradama. Takođe se uništavaju i sve knjige pisane ćirilicom. „Trgovački natpisi ćirilski na kućama odmah skinuti“. Na „gradu“ despota srpskog svetog Stevana Štiljanovića ustaše su sa dečurlijom polupale nacionalni i verski grb. Sve nacionalne slike a na mnogim mestima i ikone pokupljene su iz nadleštva i kuća i spaljene u opštinskom dvorištu.
U crkvi u Sremskoj Kamenici ustaše iz Osijeka „vršili su nuždu i ostavili je potpuno zagađenu ljudskim izmetom“.
Demografija
U naselju Sremska Kamenica živi 8.870 punoletnih stanovnika, a prosečna starost stanovništva iznosi 38,5 godina (37,6 kod muškaraca i 39,3 kod žena). U naselju ima 3.789 domaćinstava, a prosečan broj članova po domaćinstvu je 3,23.
Ovo naselje je uglavnom naseljeno Srbima (prema popisu iz 2002. godine).
