Prema popisu iz 2011. bilo je 36.040 stanovnika. Po ovome je Vršac drugi po veličini grad u okrugu, posle Pančeva, i najveći grad u Vojvodini bez statusa središta okruga.
Istorija
Prvi tragovi naselja na Vršačkom brdu potiču iz vremena praistorije. Podgrađe ispod Vršačke kule (srednjovekovno utvrđenje) visoko je 21 m, sa zidovima debelim 2,5 m. Područje današnjeg grada i okoline bilo je takođe naseljeno u davnoj prošlosti.
Naselje na ovom mestu razvilo se u senci srednjovekovnog grada koji je podigao ugarski kralj Žigmund početkom XV veka na vrhu brda da bi zaštitio južne granice svoje države od stalnih turskih upada. Uskoro je grad predat srpskom despotu Đurđu koji ga je povezao sa svojim glavnim utvrđenjima južno od Dunava u čvrsti odbrambeni sistem
Feliks Mileker je smatrao da su godine 1425. srpske izbeglice sa juga nastanile u podnožju brega i da su svoje naselje nazvali Podvršac. Ipak, u nastojanju da pronađe podatke o srednjovekovnom Vršcu u istorijskim izvorima, a ne znajući da je Vršac u stvari Eršomljo, Feliks Mileker je naselje Podwersa(Poduersa)u Krašovskoj županiji identifikovao sa Vršcem, odnosno vršačkim podgrađem. On je smatrao da je pravilna transkripcija imena ovog naselja Podvršan, što je potom prihvaćeno i u srpskoj istoriografiji, što se danas zna da je greška. Već tada ova oblast bila je poznata po svojim vinima koja su bila među najtraženijima na ugarskom dvoru. Nakon što su opustošili čitavu oblast, Turci su grad zauzeli 1552. ali je Vršac i dalje ostao nastanjen Srbima. Ovo se promenilo nakon 1594. kada su Srbi, u nadi da će se osloboditi u sadejstvu sa austrijskom armijom, podigli Banatsku bunu: isprva su imali mnogo uspeha i između ostalih gradova oslobođen je i Vršac, međutim, krajem leta Turci su udruženim snagama potukli ustanike i započeli sa osvetom. Većina Srba pobegla je u Erdelj, a Vršac je u potpunosti poprimio orijentalni izgled.
1716. godine Turke je iz grada proterao vojskovođa Eugen Savojski čime je otvorio novu epohu u istoriji grada. U grad su uskoro kolonizovani Nemci iz oblasti oko reke Mozela koji su sobom doneli nove vinogradarske tehnike koje će Vršac brzo pretvoriti u jedno od središta vinarstva Habzburška monarhija. Brzi privredni uspon krunisan je dobijanjem povelje slobodnog kraljevskog grada 1817. Grad je znatno nazadovao za vreme revolucije 1848. kada su se oko njega borili Srbi i Mađari. Ostatak XIX veka protekao je u miru i napretku koji je presekla zaraza filoksere koja je zapretila uništenjem sve vinove loze. Ipak, katastrofalne posledice foloksere brzo su poništene u ovoj oblasti planskim sađenjem američkih sorti loze.
Godine 1858. navodi se da u Vršcu ima 10.000 pravoslavnih Srba, devet srpskih škola, Bogoslovija srpska i rumunska, tu je stolica vršačkog episkopa, 11 advokata i drugih predstavnika inteligencije.
Najveća etnička promena nastupila je u toku Drugog svetskog rata kada su nacisti, mahom domaći Nemci, proterali u koncnetracione logore i tamo usmrtili gotovo celokupno jevrejsko stanovništvo grada, dok je nakon 1944. godine celokupna nemačka zajednica koja nije izbegla pred Crvenom armijom proterana iz svojih kuća i smeštena u sabirne logore u kojima su usled izuzetno loših životnih uslova i lišeni svih građanskih prava, stradali od gladi i bolesti, dok su se preživeli nakon 1948. godine uz prećutnu saglasnost vlasti počeli iseljavati u Austriju, Nemačku ili prekomorske zemlje. Tada dolazi do sistematske demografske i političke promene u gradu. Osamdesetih godina dvadesetog veka Vršac počinje da izlazi iz privredne tame i razvija imidž uspešnog grada.
Od 2002. godine postoji jaka inicijativa da se obeleži stradanje nemačkog stanovništva od strane Crvene armije, NOVJ i osvete domaćeg stanovništva. Opštinsko veće opštine Vršac je juna 2009. godine donelo odluku da se na mestu za koje se veruje da je na njemu streljano ili pokopano više vršačkih Nemaca podigne spomen-krst. Na to je žestoko reagovao u „Vršačkim vestima“ pismom 1. marta 2010. godine predsednik saveza Jevrejskih opština Srbije Aleksandar Nećak upozoravajući opštinu Vršac da bi podizanje spomenika nevinim žrtvama Drugog svetskog rata i ideološke represije u periodu od 1944-te do 1948-me, bez navođenja njihovih imena i prezimena i vremena stradanja moglo biti protumačeno kao negiranje genocida nad Jevrejima u Vršcu. Naime, u Vršcu ne postoji obeležje stradalih Jevreja koji su pohapšeni od strane okupatora i uz široku podršku domaćih Nemaca prebačeni u kooncentracione logore i poubijani, g. Nećak se osvrnuo i na činjenicu da se na pozivnici za svečano postavljenje krsta spominje da su „Nemci mirno živeli u Vršcu od 18. veka do 1944. godine kao ratari i vinogradari“ a da se namerno zaboravlja period 1941—1944, kao period najgorih progona Jevreja i antifašista, kao i Srba i Roma. Na kraju pisma g. Nećak je naveo rezignaciju i čak da je takav potez opštine na granici krivičnog dela negiranja Holokausta. U kasnijim kontaktima Saveza jevrejskih opština Srbije i Opštine Vršac došlo je do izvesnog približavanja stavova jer su se obe strane saglasile da je potrebno obeležiti stradanje građana Vršca nemačke nacionalnosti koji su streljani u znak odmazde nakon oslobođenja grada u oktobru 1944. godine, ali da žrtve moraju biti navedene imenom i prezimenom kako se uopštenom formulacijom ne bi amnestirali saradnici okupatora koji su streljani na istom lokalitetu i kako ne bi bile vređane ostale, pre svega jevrejske žrtve, stradale tokom 1941-e i 1942. godine. Podizanje spomen krsta bilo je predviđeno za 12.06.2010. godine.
Veliki pritisak od strane nekih konzervativnih i desničarskih organizacija, kao i organizacija veterana u Vršcu na lokalne vlasti izazvao je da se realizaciji ideje podizanja spomenika Nemcima priđe sa velikim oprezom. Sa druge strane ovaj pritisak je doveo do potpuno nove inicijative — u saradnji sa ambasadom Izraela dogovoreno je da se na prostoru nekadašnjeg Jevrejeskog groblja podigne spomen-park Jevrejima, nekadašnjim stanovnicima Vršca, a krajem 2010. godine opština je donela odluku da se od privatnog lica otkupi zemljište na kome se groblje nekada nalazilo i da se krene sa projektom. Do novembra 2011. godine nije urađeno ništa ozbiljnije na planu podizanja spomen parka.
Kultura
Vršac ima znamenitu istorijsku prošlost, sa spomenicima od praistorije do današnjeg doba. Mnogobrojne karakteristične građevine iz XVIII i XIX veka, Gradska kuća, stara apoteka (1783), barokna zgrada „Dva pištolja“, kuća u kojoj je živeo i umro Jovan Sterija Popović, Vladičin dvor, crkve (rimokatolička crkva sv. Gerharda od Sagreda je najveća rimokatolička crkva u Srbiji, a bila je druga po veličini u SFRJ, odmah posle zagrebačke katedrale. Dovršena je 1863. godine i ima funkcionalne orgulje na kojima se redovno održavaju koncerti. Kapela sv. Krsta je najstarija rimokatolička bogomolja u Banatu, čiju gradnju su započeli doseljenici 1720, a završili 1728. godine. Pravoslavna crkva sv. Oca Nikolaja sagrađena je 1785. godine i tada je bila najveća srpska pravoslavna crkva severno od Save i Dunava.), Vršački gradski park sa spomenicima, Narodni muzej (osnovan 1882. — najstariji muzej u Vojvodini), a glavno obeležje grada je Vršački zamak na Vršačkom bregu iz ranog srednjeg veka, simbol grada i najstariji zamak na teritoriji Vojvodine. Sve to je vredno pomena, a naročito Manastir Mesić iz XVII veka. U ovom gradu rođeni su otac srpske drame Jovan Sterija Popović i jedan od naših najpoznatijih slikara Paja Jovanović. Grad ima profesionalno pozorište i razvijenu izdavačku delatnost, u kojoj prednjači KOV — Književna opština Vršac. U gradu se održavaju Jesenji pozorišni festival i Međunarodni festival folklora.
Privreda
Danas su od značaja vinogradarstvo, zanatstvo, trgovina i industrija. Vršačka vina su poznata širom zemlje. U okolini Vršca ima dosta izletišta i lovišta. U gradu je i poznati Centar za sportsko jedriličarstvo s aerodromom. Osim toga tu su i izletišta Ritiševo, Straža, Parta, kanal DTD i veštačka jezera koja obogaćuju izvanrednu okolinu grada.
Demografija
U naselju Vršac živi 29.843 punoletna stanovnika, a prosečna starost stanovništva iznosi 40,0 godina (38,4 kod muškaraca i 41,4 kod žena). U naselju ima 12.893 domaćinstva, a prosečan broj članova po domaćinstvu je 2,79.
Ovo naselje je uglavnom naseljeno Srbima (prema popisu iz 2002. godine), a u poslednja tri popisa, primećen je pad u broju stanovnika.
